Μπλάκης, ο δικός μας σκύλος

Ιστορίες της Κυριακής

Ξαφνιάστηκα όταν είδα ότι μέσα στον περιφραγμένο χώρο του σπιτιού μου βρισκόταν ένα μαυρόασπρο σκυλάκι. Η δική μου η σκύλα, η Τάρα, ιταλικό μαστίφ ,  πηδούσε από ενθουσιασμό που με είδε.  Η μεταλλική είσοδος τράνταζε κάτω από το βάρος των μπροστινών ποδιών της.

Έτρεξα προς το σκυλάκι που έτρεμε από φόβο και προσπάθησα να το καθησυχάσω. Πρόσεξα όμως ότι ήταν πληγωμένο κάτω από το λαιμό και στο πίσω αριστερό πόδι. Κοίταξα την Τάρα και είδα στα μάτια της τον φύλακα σκύλο που δεν θα άφηνε κανένα να εισβάλει απρόσκλητος στο σπίτι της. Έκανα τον γύρο του κτήματος και διαπίστωσα ότι η περίφραξη ήταν ανέπαφη. Το μυαλό μου πήγε τότε στη μόνη λογική εξήγηση: κάποιος το έριξε πάνω από την περίφραξη μέσα στον κήπο. Πήρα το πληγωμένο και έντρομο σκυλάκι στην αγκαλιά και το έβαλα στο αυτοκίνητό μου. Η πρώτη μου έγνοια ήταν η περίθαλψή του. Μετά θα έβλεπα τι θα το έκανα. Απέκλεισα την πιθανότητα να το κρατήσω. Ένας δεύτερος σκύλος θα έφερνε νέα προβλήματα, σκέφτηκα.

Καλωσορίζοντάς μας η υπάλληλος στην υποδοχή της κλινικής με ρώτησε το όνομα του σκύλου. Μπλάκης, της είπα εγώ αυθόρμητα, Μπλάκης, επανέλαβα για να το πιστέψω κι εγώ ο ίδιος. Ο κτηνίατρος περιποιήθηκε τις πληγές και έδωσε αμέσως αντιβίωση. Με δική μου ενθάρρυνση συνέχισε την κτηνιατρική φροντίδα με χάπια για εσωτερικά παράσιτα, φάρμακο για εξωτερικά τσιμπούρια και εμβόλιο. Όταν μου υπέδειξε ότι θα έπρεπε να επιστρέψω σε τρεις βδομάδες για το δεύτερο εμβόλιο ένοιωσα ένα περίεργο ξάφνιασμα. Δηλαδή, σκέφτηκα, αυτό το σκυλάκι θα είναι μαζί μου για ακόμη τρεις εβδομάδες;

Πίσω στο σπίτι περιόρισα το νέο σκύλο σε χώρο ασφαλισμένο από την Τάρα. Ήπιε νερό και έφαγε με μεγάλη όρεξη. Όταν με έβλεπε ξάπλωνε στο πάτωμα ανάσκελα, κουνούσε την ουρά του με τον πιο φιλικό τρόπο και γινόταν χαλί να τον πατήσω. Τις επόμενες μέρες ο Μπλάκης αναθάρρησε. Στεκόταν στα τέσσερά του πόδια και έκανε μερικά βήματα. Την πρώτη φορά που πήγε να τρέξει ήταν πολύ αστείος.

 Έδινε την εντύπωση ότι αυτός ο σκύλος δεν είχε την ευκαιρία ή το χώρο να τρέξει στη ζωή του. Κάτω από τη δική μου άγρυπνη επίβλεψη οι σχέσεις του με την Τάρα εξομαλύνθηκαν. Σ’ αυτό βοήθησε η έκδηλη διάθεσή του να δεχτεί την Τάρα ως αρχηγό. Ενώ διαρκούσε η ανάρρωσή του, ρωτούσα τους γείτονες και όποιον άλλο συναντούσα αν έχασε κάποιο σκυλάκι μαύρο κοντό και φιλικό. Πλήρης αποτυχία. Κάποιος, φαίνεται, ήρθε από αλλού και ξεφορτώθηκε το σκυλάκι του εγκαταλείποντάς το στον κήπο του σπιτιού μου.

Φτάσαμε στο τρίτο εμβόλιο και ο Μπλάκης έμαθε να τρέχει και να γαβγίζει, όταν γάβγιζε και η Τάρα φυσικά. Τότε ήταν που ήρθαν τα παιδιά από το εξωτερικό. Το εγγονάκι μας, εφτά χρονών, άρχισε να παίζει με τον Μπλάκη. Κάποια στιγμή τον βρήκα καθισμένο χάμω με τον Μπλάκη στην αγκαλιά του. Βρίσκονταν και οι δυο στον έβδομο ουρανό. «Παππού», μου λέει ο μικρός, «αγαπώ τον Μπλάκη, είναι δικός μου σκύλος». Σταμάτησα αμέσως τις προσπάθειες εντοπισμού του αρχικού ιδιοκτήτη του σκύλου. Έκτοτε ο Μπλάκης έγινε μέλος της οικογένειάς μας, έγινε ο δικός μας σκύλος.