Πρώην εγκαταλειμμένος και αδέσποτος ανακουφίζει ηλικιωμένους ως σκύλος θεραπείας

Ο Μπέαρ προσφέρει ανακούφιση σε ηλικιωμένη κυρία

Η Τζάκι έσωσε τον Μπέαρ (Αρκούδα) όταν ήταν 7 μηνών. Είδε μια διαφήμιση για ένα σκύλο προς υιοθεσία και το ενδιαφέρον της την οδήγησε στο καταφύγιο. Όταν είδε τα χάλια του σκύλου, τον λυπήθηκε τόσο πολύ που αποφάσισε αμέσως να τον υιοθετήσει και να του δώσει μια δεύτερη ευκαιρία.

 «Σοκαρίστηκα, όταν πήγα στο καταφύγιο, που ήταν ένα παλιό σπίτι», δήλωσε η Τζάκι. «Πολλά σκυλιά στοιβαγμένα σε λερωμένα κλουβιά. Ο Μπέαρ ήταν ζαρωμένος σε μια γωνιά, έτρεμε και ήταν φανερά φοβισμένος, αδύνατος, με τη γούνα όλο κόμπους. Επίπλέον είχε έναν καρούμπαλο στο κεφάλι. Τον πήρα και έφυγα».

Ο κτηνίατρος διαπίστωσε ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ζώου ήταν ότι το κρανίο του είχε υποστεί διάσειση και ότι υπήρχε μεγάλος κίνδυνος για την υγεία και τη ζωή του. Αυτό έγινε πριν από δυο χρόνια. Χάρη στην αγάπη και φροντίδα που η Τζάκι επέδειξε, ο σκύλος έγινε καλά και ζει τώρα ευτυχισμένος στο αγρόκτημα της Τζάκι μαζί με δυο άλλα σκυλιά πρώην αδέσποτα.

Τον πρώτο χρόνο ο Μπέαρ είχε φοβία για τους ανθρώπους. Μόλις έβλεπε κάποιον να πλησιάζει έτρεχε να κρυφτεί. Φοβόταν ιδιαίτερα τους άντρες. Τότε η Τζάκι αποφάσισε ότι η καλύτερη θεραπεία ήταν να τον έχει μαζί της όπου και αν πήγαινε, ακόμη και στη δουλειά της. Εδώ θα πρέπει να πούμε το αυτονόητο ότι η ιστορία αυτή δεν διαδραματίστηκε στην Ελλάδα ή στην Κύπρο. Με τον καιρό, ο Μπέαρ όχι μόνο ξεπέρασε τις φοβίες του που προκλήθηκαν από την τραυματική εμπειρία της εποχής που ήταν κουτάβι, αλλά έγινε πολύ κοινωνικός και φιλικός.

Η αλλαγή αυτή ώθησε την Τζάκι να τον βοηθήσει να προχωρήσει στη ζωή και να αναλάβει κοινωφελή δράση.  Όπως σωστά είχε παρατηρήσει, ο Μπέαρ πληρούσε τις προϋποθέσεις για να γίνει ένας καλός σκύλος θεραπείας:  ήταν πολύ καλά κοινωνικοποιημένος, του άρεσε να του δίνουν σημασία, δεν ήταν ντροπαλός ή φοβισμένος, και δεν εκνευριζόταν εύκολα ούτε  γινόταν επιθετικός. 

Μπήκε σε σχολή, συμπλήρωσε με επιτυχία την εκπαίδευση και πήρε το πιστοποιητικό για να εργαστεί ως σκύλος θεραπείας. Ο σκύλος που υπέφερε τα πάνδεινα από τους ανθρώπους ως κουτάβι προσφέρει τώρα ανακούφιση και ελπίδα σε πάσχοντες ανθρώπους.

 «Οι ασθενείς αισθάνονται κάποια ανακούφιση όταν αγγίζουν το μαλακό του τρίχωμα», δήλωσε η Τζάκι. «Φαίνεται ότι διαισθάνεται τις ανάγκες τους. Μερικοί μάλιστα από τους ασθενείς φίλους του Μπέαρ, που είναι στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους, ζητούν να είναι παρών ο Μπέαρ στην κηδεία τους».