Ακράτεια ούρων στον σκύλο

Ο κτηνίατρος μας ενημερώνει

Η ακράτεια των ούρων αφορά κυρίως ενήλικα και λιγότερο νεαρά ζώα. Τα θηλυκά σκυλιά είναι πιο επιρρεπή στην ακράτεια.

Αιτιολογία

Συγγενή αίτια- αφορά θηλυκά ζώα μεγάλου μεγέθους στα οποία κατά την κατάκλιση έχουμε διαφυγή ούρων. Το μήκος της ουρήθρας συνήθως είναι μικρότερο σε αυτά τα ζώα. Στις μισές από αυτές τις σκύλες θα υπάρξει λύση στο πρόβλημα, μετά την πρώτη περίοδο(οίστρο). Στα υπόλοιπα θα χρειαστεί συντηρητική ή χειρουργική αντιμετώπιση.

Επίκτητα αίτια- η στείρωση στα θηλυκά και ο ευνουχισμός στα αρσενικά σκυλιά είναι το συνηθέστερο αίτιο ακράτειας. Η στείρωση πριν τον πρώτο οίστρο έχει ενοχοποιηθεί από πολλούς ερευνητές. Τελικά προκύπτει μια ανεπάρκεια του σφιγκτήρα της ουρήθρας που οφείλεται σε διάφορα αίτια ορμονικά και μη, όπως το μικρό μήκος και ο τόνος της ουρήθρας, η ανατομική διάταξη της ουροδόχου κύστης, η φυλή(Rottweiler, Doberman Pincher,Setter),το μέγεθος (οι μεγαλόσωμες φυλές είναι πιο ευάλωτες) και το βάρος (προδιαθεσικός παράγοντας) του ζώου.

Διάγνωση

Γίνονται ειδικές ακτινολογικές εξετάσεις (ενδοφλέβια ουρογραφία, κολπο-ουρηθρογραφία) και πάντα μια σειρά από αιματολογικές, βιοχημικές και εξέταση και καλλιέργεια ούρων. Πολύ χρήσιμη είναι και η υπερηχοτομογραφική εξέταση των νεφρών (υδρονέφρωση, πυελονεφρίτιδα) και της ουροδόχου κύστης (νεοπλασία, κύστεις, ουρηθροκολπικό συρίγγιο).

Θεραπεία

Εφαρμόζονται συντηρητική, χειρουργική και συνδυαστική αντιμετώπιση της ακράτειας. Λόγω των πολλών παραγόντων που συμμετέχουν στο μηχανισμό της ακράτειας, είναι πολύ δύσκολο να επιλυθεί το πρόβλημα μόνο με ένα είδος αγωγής. Οι φαρμακευτικές ουσίες που προτείνονται είναι οι φαινυποπροπανολαμίνη (α-αδρενεργικός παράγοντας), τα οιστογόνα (οιστριόλη) σαν μονοθεραπεία ή συνδυαστικά. Χειρουργικά εφαρμόζονται διάφορες τεχνικές όπως η περιουρηθρική τοποθέτηση βρόχου, η αύξηση του μήκους της ουρήθρας αλλά εφαρμόζονται κυρίως σε περιπτώσεις κληρονομικής (συγγενούς) υποπλασίας της ουρήθρας. Μια πιο ικανοποιητική χειρουργική τεχνική είναι η ανύψωση του κόλπου και η μετατόπιση της ουροδόχου κύστης (αυχένα) σε ενδοκοιλιακή θέση.

Στα αρσενικά σκυλιά τα περιστατικά ακράτειας είναι πιο σπάνια. Πολλές φορές παρουσιάζεται ακράτεια μετά από ευνουχισμό. Η φαρμακευτική θεραπεία περιλαμβάνει τα ίδια φάρμακα που δίνονται στα θηλυκά ζώα, με προσθήκη των ανδρογόνων (η φαινυλοπροπανολαμίνη φαίνεται πιο δραστική στα περισσότερα περιστατικά). Η χειρουργική παρέμβαση στα αρσενικά σκυλιά είναι λιγότερο ικανοποιητική σε σχέση με τα θηλυκά.

Κουπατσιάρης Χρ. Γιώργος, D.V.M. – Κτηνίατρος, iatronet.gr