Η τιμωρία είναι βαθιά ριζωμένη στον ανθρώπινο χαρακτήρα και
τη βρίσκουμε σε όλες της εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Πώς μπορούσε να
απουσιάζει από τις σχέσεις μας με το σκύλο, ο οποίος μάλιστα είναι και ζώο και
δημιουργεί πολλά προβλήματα; Χειρότερη και από την τιμωρία είναι η
ετεροχρονισμένη τιμωρία, όταν δηλαδή τιμωρούμε το σκύλο για κάτι που έκανε πριν
από ώρα. Αγνοούμε προφανώς ότι στη γλώσσα των σκύλων δεν υπάρχει αόριστος ή
άλλος χρόνος του παρελθόντος.
Επιστρέφετε κουρασμένος το απόγευμα στο σπίτι. Ο σκύλος σάς
υποδέχεται με ενθουσιασμό. Προσέχετε όμως ότι το πάτωμα έγινε η τουαλέτα του
κατά τη διάρκεια της απουσίας σας. Του βάζετε τις φωνές, τον χτυπάτε με την
εφημερίδα και του τρίβετε τη μουσούδα στις ακαθαρσίες του. Ο σκύλος σας
παθαίνει το σοκ της ζωής του. Ποτέ δεν φαντάστηκε ότι μπορεί να γίνετε τόσο
κακός και μάλιστα χωρίς λόγο. Την επομένη, έτσι όπως αισθάνεται ανήσυχος και
ταραγμένος, λερώνει και το πάτωμα και το χαλί. Όταν επιστρέφετε, από φόβο σας
αποφεύγει. Εσείς νομίζετε ότι λέρωσε το σπίτι για να σας εκδικηθεί και ότι η
ουρά στα σκέλια δείχνει ότι αισθάνεται ένοχος. Αν μπορούσαν οι σκύλοι να
σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο, θα ήταν σκυλόμορφοι άνθρωποι και όχι ζώα.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να αλλάξουμε και να βελτιώσουμε
τη συμπεριφορά του σκύλου μας είναι ο θετικός τρόπος της ενθάρρυνσης και
επιβράβευσης. Η πεποίθηση αυτή εδράζεται σε μια από τις πιο βασικές αρχές της
επιστήμης της συμπεριφοράς και λέει το εξής: Mια πράξη, μια συμπεριφορά που
έχει καλά αποτελέσματα, τείνει να επαναλαμβάνεται. Αντίθετα, μια πράξη που δεν
έχει καλά αποτελέσματα, τείνει να εκλείψει. Αντί να θυμώνουμε λοιπόν όταν ο
σκύλος λερώνει το σπίτι, είναι προτιμότερο να τον ενθαρρύνουμε και να τον
επιβραβεύουμε κάθε φορά που ανακουφίζεται στο διπλανό οικόπεδο, το χώρο δηλαδή
που έχουμε καθορίσει ως την τουαλέτα του. Αντί να θυμώνουμε επειδή ο σκύλος
γαβγίζει, είναι προτιμότερο να μην του δώσουμε σημασία, ώστε το γάβγισμά του να
μην έχει κανένα καλό αποτέλεσμα.
Απορία: Δηλαδή δε χρειάζεται να αλλάζει καθόλου ο τόνος της φωνής μας όταν πλησιάζουμε στο σημείο που έγινε η ζημιά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΡωτάω γιατί η δικιά μας για παράδειγμα με το που πλησιάζουμε στον "τόπο του εγκλήματος" και πριν προλάβουμε να μιλήσουμε, δεν έρχεται καν κοντά, αλλά κατεβάζει το κεφάλι και δε μας κοιτάζει στα μάτια. Αυτό σημαίνει ότι καταλαβαίνει ότι έχει κάνει αταξία;
γιατι προφανως της εχετε φωναξει η την εχετε μαλωσει για τη συγκεκριμενη ζημια οποτε περιμενει να επαναληφθει η ιδια συμπεριφορα η το πιο πιθανο η σταση του σωματος σας δειχνει απειλη για εκεινη ακομα κι αν δε φωναζετε . και στις 2 περιπτωσεις δεν υπαρχει αποτελεσμα κανενα. μονο η επιβραβευση σωζει .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕύστοχη απάντηση. Θα ήθελα να τονίσω ότι επειδή η σκυλίτδσ δείχνει να φοβάται δεν σημαίνει ότι κατάλαβε ότι είναι κακό αυτό που έκανε και ότι δεν πρέπει να το ξανακάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον γι' αυτό λοιπόν εξακολουθεί να τρώει τις κάλτσες μας όπου τις βρει.. ;) Σας ευχαριστώ και τους δύο!
ΑπάντησηΔιαγραφήpoly eystoxh anarthsh!
ΑπάντησηΔιαγραφή