Ευτυχώς που έχουμε τη Ντέση

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Η εξομολόγηση της Ιωάννας: μια αληθινή και συναισθηματικά φορτισμένη ιστορία, όπου ο φόβος και η απέχθεια για τη σκύλα του σπιτιού εξελίσσεται σε τρυφερή αγάπη. 

 

 

Η συμφωνία μας ήταν πολύ σαφής. Η σκύλα θα περιοριζόταν σε μεγάλο κλουβί στην πίσω αυλή του σπιτιού και ο άνδρας μου θα την τάιζε και θα την καθάριζε. Η σκύλα μας η Ντέση ήταν επανιέλ, σπάνιελ γαλλικό δηλαδή, πορτοκαλί με άσπρο. Τον καταλάβαινα που ήθελε να εντάξει το σκυλί στη νέα του οικογένεια.

Την μεγάλωσε, έζησε μαζί της για πέντε χρόνια και ήταν η μόνιμη σύντροφός του στις κυνηγετικές του εξορμήσεις. Του εξήγησα μόλις γνωριστήκαμε ότι ποτέ δεν είχαμε σκύλο ή γάτο ή άλλο ζώο στο σπίτι και ότι όταν έβλεπα σκύλο αισθανόμουν κάποιο φόβο ανάμικτο με απέχθεια. Ευτυχώς σ’ όλα τα άλλα συμφωνούσαμε και με τις διευθετήσεις που κάναμε δεν είχαμε κανένα πρόβλημα.

Μια μέρα που επιστρέψαμε από διήμερη εκδρομή, η Ντέση ήρθε προς το μέρος μας κουτσαίνοντας με το κεφάλι χαμηλά και ξάπλωσε μπροστά στα πόδια του άνδρα μου. Εκείνος την πήρε στην αγκαλιά του και την πήγε αμέσως στον κτηνίατρο. Η ακτινογραφία έδειξε ότι ευτυχώς δεν υπήρξε θλάση του κοκάλου. Το τραύμα, αν και σοβαρό, ήταν εξωτερικό και πρέπει να προκλήθηκε από κτύπημα με σκληρό αντικείμενο. Αργότερα προσέξαμε ότι μια σιδερένια βέργα, από αυτές που αφήνουν οι χτίστες πίσω τους, δεν ήταν στη θέση της. Κάποιος πρέπει να μπήκε στην αυλή, είτε για να κλέψει τη σκύλα, είτε για να ληστέψει το σπίτι. Η Ντέση αντιστάθηκε και ο εισβολέας, πριν φύγει, την χτύπησε με την μεταλλική βέργα που βρήκε εκεί κοντά.

Το γενικότερο αυτό κλίμα θαυμασμού προς τη σκύλα μας πρέπει να με επηρέασε, γιατί οι θετικές σκέψεις έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους στο μυαλό μου.

«Ο προορισμός του ανθρώπου», όπως λένε, χτύπησε και την πόρτα μας. Το τεστ έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Ανακάλυψα τότε, όπως όλες οι γυναίκες πριν από μένα, ότι άλλο να μιλάς για εγκυμοσύνη και άλλο να σου συμβαίνει προσωπικά. Η ζωή μου ξαφνικά ξεχείλισε από συγκινήσεις, από όνειρα, αλλά και από κάποιες ανησυχίες για το μέλλον. 

Ένα βράδυ, μόλις μπήκα στον τρίτο μήνα, αισθάνθηκα σουβλερούς πόνους και είδα λίγο αίμα. Πήγαμε αμέσως στην κλινική. Ο γιατρός έκανε ό,τι μπορούσε για τρεις μέρες, την τέταρτη όμως μέρα έκανα αποβολή. Επέστρεψα στο σπίτι με άδεια ασθενείας. Το κενό μέσα μου ήταν βάραθρο βαθύ. Μεγάλη μαυρίλα πλάκωσε την ψυχή μου. Λογική δεν υπήρχε πουθενά. Ήμουν έρμαιο των ανέμων και δεν είχα από πού να πιαστώ.

Όταν άρχισα να αισθάνομαι καλύτερα, κάθισα έξω στην αυλή να πάρω αέρα. Ο άντρας μου περιποιούνταν την Ντέση εκείνη την ώρα. Η σκύλα με είδε που καθόμουν μόνη, ξέφυγε του άντρα μου και ήρθε κουνώντας την ουρά της προς το μέρος μου. Δεν πήδηξε πάνω μου όπως θα έκανε συνήθως. Έβαλε το πηγούνι της πάνω στα γόνατά μου και με κοίταξε με τα μεγάλα, υγρά της μάτια. Με κοίταζε όλο αγάπη και συμπάθεια. Ασυναίσθητα έβαλα τις παλάμες μου πάνω στο κεφάλι της και τη χάιδεψα για πρώτη φορά. Ένοιωσα τότε την τρικυμία να καλμάρει, το μαύρο του ουρανού να γίνεται γκρίζο και μετά είδα αχτίδες φωτός να περνούν μέσα από τις ρωγμές που δημιουργήθηκαν. Με κοίταζε τρυφερά και κουνούσε την ουρά της. Της χαμογέλασα και μέσα μου την ευχαρίστησα. Τώρα μόλις αναγνώριζα πόσο τυχερή ήμουν που είχα την Ντέση στο σπίτι.

Σημ. συγγραφέα: Ευχαριστώ την κυρία Ιωάννα που είχε την παρρησία και το θάρρος να μου αφηγηθεί με κάθε ειλικρίνια την ιστορία της.