Ο θάνατος και πώς τον αντιμετωπίζουμε

Η απώλεια του σκύλου μας, του σκύλου που αγαπούμε και ζούμε μαζί του, δεν διαφέρει και πολύ από την απώλεια ενός συγγενούς, ενός φίλου. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να αισθανθούμε ελεύθεροι να τον πενθήσουμε. Δεν είναι ούτε κακό ούτε υποτιμητικό. Ας μην δώσουμε σημασία σε σχόλια ανθρώπων που πιστεύουν ότι το πένθος είναι υπερβολικό και αδικαιολόγητο. Ας τους ξεχάσουμε αυτούς και ας πούμε τον πόνο μας σε ανθρώπους που μας καταλαβαίνουν, που μπορούν να συμπάσχουν μαζί μας.

Το πένθος για το ζώο μας που έφυγε, είναι μια διαδικασία όπως κάθε πένθος. Η θλίψη και ο πόνος σιγά-σιγά απαλύνονται και αισθανόμαστε πιο ελεύθεροι να σκεφτούμε τις καλές στιγμές που περάσαμε μαζί του, τις σκανταλιές του, τα χάδια του και γενικά τις στιγμές που ήμασταν και οι δύο χαρούμενοι

Δύο δύσκολες ομάδες που δένονται ιδιαίτερα με τα κατοικίδια, είναι οι ηλικιωμένοι και τα παιδιά. Οι ηλικιωμένοι έχουν πολλές φορές μόνο τα ζωάκια ως παρέα και συντροφιά και η απώλειά τους είναι δυσβάσταχτη, ενώ παράλληλα αρχίζουν και νιώθουν το αναπόφευκτο του θανάτου ακόμα και για τους εαυτούς τους. Η καλύτερη λύση είναι να τους δώσετε ένα νέο κατοικίδιο που θα τους κρατήσει συντροφιά αλλά και θα τους δώσει την χαρά να ασχοληθούν με κάτι καινούργιο, που θα τους βοηθήσει να ξεπεράσουν τον χαμό του προηγούμενου ζώου τους.

Στα παιδιά που δένονται και αυτά με τα κατοικίδιά τους, θα πρέπει να τους πείτε την αλήθεια και όχι ότι το ζωάκι το έσκασε κτλ. Θα μάθουν έτσι τον φυσικό κύκλο της ζωής, χωρίς να έχουν την ψευδαίσθηση ότι το ζωάκι τους θα γυρίσει αφού το έσκασε, ή το τι θα μπορεί να έφταιξε και έφυγε από κοντά τους.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, η απώλεια ενός αγαπημένου κατοικίδιου, ξεπερνιέται με την απόκτηση ενός νέου! Γνωρίζω, όμως, ανθρώπους που δεν ήταν σε θέση να δεχτούν στο σπίτι τους και να συνδεθούν ξανά με ένα άλλο κατοικίδιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις η καλύτερη λύση είναι να αφήσετε το χρόνο να αποφασίσει.