Το σκυλάκι από τη Βραζιλία

Ιστορίες της Κυριακής

Παραλία Κοπακαμπάνα

Ο Μανουέλ Μπαλμπόα, τυπογράφος, και η γυναίκα του Λάουρα Γκονζάλες, οικοκυρά, έζησαν όλη τους τη ζωή στο Σαντιάγο της Χιλής. Όταν ο Μανόλο αφυπηρέτησε, με την οικονομική άνεση που τους έδωσε το εφ’ άπαξ, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν ένα παλιό τους όνειρο και να περάσουν δέκα μέρες στη Βραζιλία.

Κατέλυσαν σ’ ένα ισόγειο τουριστικό διαμέρισμα στην παραλία της Κόπα Καμπάνα και βάλθηκαν να αξιοποιήσουν όσο καλύτερα μπορούσαν τις πρώτες και ίσως τελευταίες διακοπές τους στο εξωτερικό. Τη δεύτερη μέρα πρόσεξαν ένα πανέμορφο σκυλάκι με μακριά ουρά που στεκόταν λίγα μέτρα μακριά από την είσοδο του σπιτιού τους. Τους θύμιζε τσιουάουα, παρόλο που δεν ήταν βέβαιοι για τη φυλή του. Τους κοίταζε επιφυλακτικά, αλλά συνάμα τρυφερά. Δεν άντεξαν στον πειρασμό και φεύγοντας άφησαν ένα πιατάκι με γάλα μπροστά στην είσοδο του διαμερίσματος. Απομακρύνθηκαν, κρύφτηκαν πίσω από ένα θάμνο και το είδαν που πλησίασε και ρούφησε με βουλιμία το γάλα. Το βράδυ όταν επέστρεψαν, τους περίμενε στον κήπο μπροστά από το σπίτι. Αντί γάλα, αυτή τη φορά του έβαλαν ένα κομμάτι χαμ. Χωρίς πολλές προφυλάξεις, έτρεξε, το πήρε και χάθηκε πίσω από ένα θάμνο.

Αυτή η κουβέντα συνεχίστηκε κάθε μέρα, πρωί και βράδυ. Τo σκυλάκι τους περίμενε έξω από την πόρτα, αυτοί του έβαζαν στο πιατάκι κάτι απ’ αυτά που είχαν στην κουζίνα και εκείνο το έτρωγε με όρεξη. Σιγά-σιγά γινόταν πιο φιλικό και δεν απομακρυνόταν όταν πήγαιναν κοντά του. Τα μεγάλα του μάτια έσταζαν καλοσύνη και τρυφερότητα. Η ευεξία και ανεμελιά που αισθανόταν το ζευγάρι χρωμάτιζε και τα αισθήματά τους απέναντί του. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν και ζούσαν μακριά τους. Μόνη τους συντροφιά η γάτα τους, που την είχαν για επτά χρόνια. Την παραμονή της επιστροφής τους στη Χιλή, η γυναίκα έριξε πρώτη την ιδέα να πάρουν μαζί τους το σκυλάκι. Θύμισε στον άντρα της ότι πάντα ήθελαν σκύλο, αλλά δεν αποφάσιζαν λόγω οικογενειακών και επαγγελματικών περιορισμών. Τώρα, που είναι ελεύθεροι, γιατί να μην πραγματοποιήσουν ακόμη ένα όνειρο. Και ύστερα αυτό το σκυλάκι τους έχει επιλέξει και είναι τόσο όμορφο.

Πήγαν μαζί στο πλησιέστερο φαρμακείο και αγόρασαν ένα δυνατό ηρεμιστικό. Την επομένη, λίγο πριν την αναχώρηση, το ανάμιξαν με γάλα και το έδωσαν στο σκυλάκι. Το ήπιε μονορούφι και σε δέκα πέντε λεπτά κοιμόταν βαθειά. Το έβαλαν σε μια τσάντα, πέρασαν απαρατήρητοι τον έλεγχο στο αεροδρόμιο και πανευτυχείς έφτασαν σπίτι τους με χίλιες ωραίες αναμνήσεις και το ζωάκι των ονείρων τους. Άφησαν το σκυλάκι να κοιμάται στο σαλόνι, έπαιξαν για αρκετή ώρα με τη γάτα τους και πήγαν για ύπνο. Το επόμενο πρωί το σκυλάκι κοιμόταν ακόμη και οι δυο τους έτρεξαν στο μπακάλη για ψώνια πρώτης ανάγκης. Όταν γύρισαν σπίτι έπαθαν το σοκ της ζωής τους. Σφαγείο κυριολεκτικά. Παντού αίματα, στο σαλόνι, στην κουζίνα μέχρι και έξω στη βεράντα. Η γατούλα τους όμως και το σκυλάκι τους πουθενά. Απέκλεισαν την ιδέα ο ένοχος να είναι η γάτα. Ούτε ποντικό δεν μπορούσε να σκοτώσει. Το σκυλάκι πάλι, από πού ως πού; Ένας ξένος αιμοσταγής δολοφόνος, ανισόρροπος εγκληματίας πρέπει να ήταν ο δράστης. Αλλά πάλι γιατί και τι απέγιναν τα δυο ζώα, έστω και νεκρά; Μόλις άρχισαν να σκέφτονται λογικά και ψύχραιμα έτρεξαν στην αστυνομία. Ο αστυνομικός που έπαιρνε την κατάθεση κάλεσε κάποιο συνάδελφό του με ειδικές γνώσεις. Αυτός, αφού τους άκουσε προσεκτικά, άνοιξε μπροστά τους μια εγκυκλοπαίδεια με τα επικίνδυνα ζώα της Νότιας Αμερικής. Κάποια στιγμή αναγνώρισαν το ζώο μιας φωτογραφίας ότι ήταν φτυστό το σκυλάκι τους. Ο αστυνομικός κοίταξε σαστισμένος το Μανουέλ Μπαλμπόα και τη Λάουρα Γκονζάλες. «Είστε τυχεροί» τους είπε, «που είστε σώοι και αβλαβείς. Περιμαζέψατε από τη Βραζιλία και βάλατε στο σπίτι σας μια νυφίτσα Βραζιλίας, σαρκοφάγο και αιμοβόρα. Ευτυχώς που δεν ξύπνησε την ώρα που εσείς κοιμόσασταν».

Την ιστορία αυτή μου τη διηγήθηκε ο Ρικάρντο Λόπες από τη Χιλή