Τα μπάνια του Κανέλλου

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Θα ήταν έντεκα η ώρα όταν φτάσαμε στην παραλία της Αμμοχώστου, εγώ μαζί με τον αδελφό μου και το σκύλο μας τον Κανέλλο. Μιλούμε φυσικά για την εποχή πριν το 1974, πριν από την τουρκική εισβολή. Ήμασταν τότε μαθητές Γυμνασίου και τα μπάνια στην Αμμόχωστο ήταν ίσως η πιο ευχάριστη εμπειρία των καλοκαιρινών μας διακοπών. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που φέρναμε μαζί μας το σκύλο μας τον Κανέλλο. Έτσι όπως φορούσαμε τα μαγιό μας, αφήσαμε τα πράγματά μας στην άμμο και βουτήξαμε στο νερό. Ο σκύλος βούτηξε μαζί μας, άρχισε να κολυμπά και φαινόταν ότι ήταν στο στοιχείο του. Κάποια στιγμή τον είδαμε να κατευθύνεται προς την ακτή. 

Μόλις πάτησε ξηρά, άρχισε να τινάζεται με αποτέλεσμα οι σταγόνες του νερού να πέσουν στη ράχη μιας κοπελιάς που ήταν ξαπλωμένη και έκανε ηλιοθεραπεία. Οι φωνές της σήμαναν συναγερμό και μας ανάγκασαν να πάρουμε τα δέοντα μέτρα: περάσαμε δηλαδή τις υπόλοιπες ώρες σε σημείο της παραλίας χωρίς άλλους λουόμενους. Μετά το μπάνιο πήγαμε με τα πόδια στο σπίτι της θείας Χαρίκλειας για μεσημεριανό. Μας αγαπούσε πολύ η θεία και μας είχε σαν παιδιά της. Θυμάμαι ακόμη με νοσταλγία τα κεφτεδάκια της, μικρές στρογγυλές μπαλίτσες, μπουκιά και συχώριο.

Η ιδέα να φέρουμε τον Κανέλλο στη θάλασσα δεν ήταν δική μας. Ήταν πρώτα από όλα του ίδιου του σκύλου. Μέναμε τότε κοντά στην αγορά του Αγίου Αντωνίου στη Λευκωσία. Πηγαίναμε με τα πόδια στη λεωφόρο Στασίνου και παίρναμε το λεωφορείο για την Αμμόχωστο. Αυτό γινόταν μια φορά τη βδομάδα. Ο Κανέλλος μας ακολουθούσε μέχρι τη στάση και προσπαθούσε πάντα να μπει μαζί μας στο λεωφορείο. Εμείς τον διώχναμε και εκείνος, απογοητευμένος, επέστρεφε σπίτι. Τη μέρα εκείνη, ο οδηγός του λεωφορείου συγκινήθηκε από την επιμονή του σκύλου και μάς επέτρεψε να τον πάρουμε μαζί μας.

Αυτή η ιστορία με τα μπάνια, παρέα με τον Κανέλλο, στο έσχατο άκρο της παραλίας συνεχίστηκε όλο το καλοκαίρι. Η αυτοαπομόνωση, όμως, δεν ήταν τόσο ευχάριστη για μας που μπαίναμε τότε στην εφηβεία και λαχταρούσαμε να δούμε κανένα αποκαλυπτικό μπικίνι. Άρχιζε τότε ο τουρισμός και όλοι οι φίλοι μας είχαν κάτι να διηγηθούν από τα Σουηδικά αξιοθέατα της θάλασσας.

 

Μια μέρα, την ώρα που θα φεύγαμε από το σπίτι της θείας Χαρίκλειας, διαπιστώσαμε ότι ο Κανέλλος έλειπε. Τον φωνάξαμε , τον ψάξαμε παντού, μάταια όμως. Μη θέλοντας να χάσουμε το τελευταίο λεωφορείο, φύγαμε από την Αμμόχωστο χωρίς το αγαπημένο μας σκυλί. 

Πέρασε έτσι μια βδομάδα όλο θλίψη και αγωνία, όταν η θεία μάς τηλεφώνησε για να μάς πει τα ευχάριστα νέα, ότι δηλαδή ο Κανέλλος επέστρεψε στο σπίτι της.  Από τη συγκίνησή μας δεν ξέραμε τι να της πούμε. Πήρε τότε το τηλέφωνο η μαμά και έδωσε συγκεκριμένες οδηγίες. Πράγματι, η θεία πήρε τον Κανέλλο στη στάση, του αγόρασε ένα εισιτήριο και τον έβαλε μέσα στο λεωφορείο. Ο Κανέλλος μαζεύτηκε σε μια γωνιά και ξαναζωντάνεψε μόνο όταν το λεωφορείο έφτασε στη Λευκωσία. Πριν ανοίξει καλά-καλά η πόρτα στη λεωφόρο Στασίνου, πετάχτηκε έξω, ρίχτηκε πάνω μας και άρχισε να μας γλείφει μετά μανίας.

Ευχαριστίες στον φίλο Μιχάλη που μου αφηγήθηκε αυτή την ιστορία