Είναι ζωή αυτό το σκυλάκι

 

Η σημερινή ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ είναι ακόμη μια εξομολόγηση: η κυρία Θεοδώρα, ογδόντα χρονών, μιλά για τη ζωή και το θάνατο και τη σχέση της με το σκύλο της τον Ντίνο. Ο λόγος της, γεμάτος ωμή ειλικρίνεια και σοφία, συγκινεί και προβληματίζει. Την ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε και της εύχομαι να ζήσει πολλά χρόνια ευτυχισμένα με τον Ντίνο της.  

Με ρωτάς τι είναι για μένα αυτό το σκυλάκι. Θα έπρεπε πρώτα να με ρωτήσεις τι είναι ζωή και τι θάνατος. Θάνατος είναι όταν όλοι σε ξεχνούν. Όσο λιγότεροι σε θυμούνται, τόσο πιο κοντά είσαι στο θάνατο. Πάρε παράδειγμα εμένα. Είμαι ογδόντα χρόνων και μέχρι τα εξήντα μου εργαζόμουν σε δημοτικό σχολείο, ήμουν δασκάλα. Αν μια μέρα κάνω την εμφάνισή μου στο σχολείο όπου εργάστηκα τα δέκα τελευταία χρόνια πριν αφυπηρετήσω, αμφιβάλλω αν θα με αναγνωρίσει κανένας. Δεν βλέπεις τι γίνεται με τις κηδείες; Αν κάποιος πεθάνει νέος, πριν την ώρα του, δεν χωρεί τον κόσμο η εκκλησία. Αν όμως κάποιος πεθάνει γέρος σαν εμένα, μερικές φορές δεν βρίσκεται κανένας να τον συνοδεύσει μέχρι το κοιμητήριο. Το ένα μου πόδι είναι στον τάφο. Αυτό το σκυλάκι που βλέπεις με κρατά στη ζωή. Ποτέ δεν με ξεχνά, είναι πάντα μαζί μου, με αγαπά και το δείχνει μάλιστα, δεν μου κρατά κακία, με ακούει με υπομονή.

Υπάρχει φυσικά και η κόρη μου. Μια κόρη έχω όλη και όλη. Παντρεύτηκε και ζει στη Λεμεσό. Έχει και αυτή τα παιδιά και τα εγγόνια της και υποφέρει με το σπόνδυλό της. Πολύ σπάνια έρχεται να με δει. Αισθάνομαι ότι η οικογένεια που μου έχει απομείνει είναι ο σκύλος μου ο Ντίνος και ο άνδρας μου ο μακαρίτης. Πάνε εφτά χρόνια που πέθανε αλλά τον νοιώθω κοντά μου. Όταν ήμουν νέα είχα τις αμφιβολίες και τους προβληματισμούς μου για το Θεό και την ψυχή, την κόλαση και τον παράδεισο. Ήταν άλλες εποχές εκείνες. Τώρα είμαι χίλια τα εκατό σίγουρη ότι ο άνδρας μου ζει, η ψυχή του ζει και με βλέπει και με ακούει και με περιμένει να πάω κοντά του. Είμαι επίσης σίγουρη ότι αυτός ο σκύλος έχει ψυχή και ότι κάποια στιγμή θα ξανασυναντηθούμε στον άλλο κόσμο.

Περίπατο δεν μπορώ να τον πάρω, γιατί, μετά το τελευταίο εγκεφαλικό που έπαθα, το ένα μου πόδι σέρνεται, δεν περπατά. Τρεις φορές τη βδομάδα έρχεται μια κοπέλα που με βοηθά με τις δουλειές του σπιτιού. Τον αγαπά και τον βγάζει βόλτα στη γειτονιά. Όταν επιστρέφουν στο σπίτι, πρέπει να δεις τι χαρές που κάνει ο Ντίνος που με ξαναβλέπει. Του δίνω τότε ένα μεζεδάκι που έχω κρυμμένο στην τσέπη μου και εκείνος γίνεται ακόμη πιο εκδηλωτικός. Είναι ζωή και χαρά σου λέω αυτό το σκυλάκι. Όταν με πιάνουν οι σκέψεις και οι απελπισίες βάζω ένα DVD με το Σκούμπη Ντούμπη Ντου, το σκύλο, και ενθουσιάζεται. Να δεις με τι ενδιαφέρον παρακολουθεί το έργο και πώς συμμετέχει γαβγίζοντας. Εγώ που δεν έβλεπα κινούμενα σχέδια όταν ήμουν παιδί, τα χαζεύω τώρα παρέα με τον Ντίνο και ξεχνώ για λίγο τα βάσανά μου.

Μου τον χάρισαν τα εγγόνια μου γιατί ήθελαν να τον ξεφορτωθούν. Ξέρεις τι γίνεται με τα παιδιά σήμερα. Θέλουν σκύλο και οι γονείς αμέσως τους φέρνουν σκύλο. Σύντομα όμως ανακαλύπτουν ότι ο σκύλος είναι ευθύνη και θέλει το χρόνο του, και τον βαριούνται και τον κάνουν δώρο στη γιαγιά να μην είναι μόνη. Είναι πανέξυπνος, σου λέω, και έχει και γούστο αυτός ο σκύλος. Όταν του λέω «μπανάνα», τρέχει στο χολ όπου είναι η φρουτιέρα με τα φρούτα, κόβει μια μπανάνα, την παίρνει στο στόμα του και μου την φέρνει. Αυτό γίνεται κάθε απόγευμα. Την παίρνει στο στόμα του, αλλά ποτέ δεν την τρυπά με τα δόντια του. Καθαρίζω την μπανάνα, του δίνω τη μισή και την άλλη μισή την τρώω εγώ. Θα πρέπει να τον δεις πως την τρώει σιγά-σιγά και την απολαμβάνει, μόνο μπανάνα, όχι άλλα φρούτα. Είναι ζωή, σου λέω, αυτό το σκυλάκι! Είναι ζωή!