Η επιστροφή του αγνοούμενου

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ο Ιντεφίξ με τον φίλο του τον Ζακ

Ήταν μεσημέρι όταν πάρκαρα το αυτοκίνητο μπροστά από το σπίτι μας. Οι δυο μας σκύλοι, ο Ρόκο, αρσενικό λυκόσκυλο, και ο Ιντεφίξ, ημίαιμο πουντλ, περίμεναν στην είσοδο. Εκεί που άνοιγα τον πόρτα, οι δυο τους άρχισαν ένα καβγά για το ποιος θα με υποδεχθεί πρώτος με αποτέλεσμα ο μικρός να φοβηθεί και να το σκάσει. 

Περιόρισα τον Ρόκο κάπου και έτρεξα έξω να βρω τον Ιντεφίξ. Το σκυλάκι όμως είχε γίνει άφαντο. Η προσπάθειά μου να τον εντοπίσω συνεχίστηκε τις επόμενες μέρες στη γειτονιά, τα γραφεία του Δήμου και τις φιλοζωικές οργανώσεις. Πουθενά Ιντεφίξ.

Όσο περνούσαν οι μέρες η στεναχώρια μου μεγάλωνε. Το ενδεχόμενο να πρέπει να πω στην κόρη μου, που σπούδαζε στη Θεσσαλονίκη, ότι το σκυλάκι της, το μωρό της , ο Ιντεφίξ της χάθηκε, με παρέλυε. Ήταν σαν να παραδεχόμουν ότι δεν ήμουν ικανός να φροντίζω και να προστατεύω ένα μικρό σκυλάκι. Τι είδους πατέρας είναι κάποιος, που δεν μπορεί να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο έργο;

Όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο και με ρωτούσε για τον Ιντεφίξ της, τής απαντούσα με όσο λιγότερα λόγια μπορούσα και τη διαβεβαίωνα ότι ήταν καλά και ανυπομονούσε, όπως κι εμείς, να την δει σύντομα. Ο καιρός πέρασε, ήρθαν οι γιορτές και η κόρη μας ήρθε σπίτι. Μόλις καθίσαμε όλοι στο σαλόνι, αποκάλυψα την απλή, αλλά τόσο δύσκολο να ειπωθεί, αλήθεια, ότι ο Ιντεφίξ είναι, εδώ και δυο μήνες, αγνοούμενος. Η κόρη μου δεν είπε τίποτα. Έτσι απλά σηκώθηκε και κλείστηκε στο υπνοδωμάτιό της. Μάθαινε για πρώτη φορά ότι ένα μέλος της οικογένειάς της και ένα μέρος της μαθητικής της ζωής ήταν νεκρό. Κι εγώ αισθανόμουν ότι βρισκόμουν σε αίθουσα δικαστηρίου, κατηγορούμενος για φόνο.

Τρεις μήνες αργότερα πήρα ένα αναπάντεχο τηλεφώνημα από ένα κτηνίατρο. Με ρωτούσε αν ήμουν όντως ο ιδιοκτήτης ενός μικρού σκύλου, άσπρου και μαλλιαρού. Κάποιος πελάτης είχε πάρει στην κλινική ένα αδέσποτο σκύλο για εξέταση. Ο σκύλος πέρασε κάποτε από την αυλή του φιλόζωου αυτού ανθρώπου, ο οποίος, αντί να τον διώξει, του έδωσε ένα κομμάτι ψωμί. Ο σκύλος αισθάνθηκε κάποια ασφάλεια και περνούσε το χρόνο του κοντά στο φιλόξενο σπίτι. Επειδή όμως ο άνθρωπος είχε και εγγονάκια που άρχισαν να παίζουν μαζί του, πήρε τον σκύλο για εξέταση και εμβόλια στον κτηνίατρο.

Με βάση το μικροτσίπ που είχε στη ράχη του, ο κτηνίατρος μπόρεσε να μάθει το όνομα και το τηλέφωνό μου. Έτρεξα αμέσως στην κτηνιατρική κλινική. Ο Ιντεφίξ δεν έκρυβε τη χαρά του. Ήταν όμως σε κακά χάλια. Το πυκνό και σγουρό τρίχωμά του ήταν λερωμένο και όλο κόμπους, ενώ μαύρες χάντρες ακαθαρσίας κρέμονταν από τις άκρες των τριχών του. Στο λαιμό είχε ακόμη το κόκκινο περιλαίμιο, που έγινε μαύρο από τη βρωμιά.

Η κόρη μου είχε απενεργοποιημένο το κινητό της εκείνη τη στιγμή. Της έστειλα όμως το πιο χαρμόσυνο μήνυμα που έστειλα ποτέ: «Ζήτω ο Ιντεφίξ! Ο αγνοούμενος επέστρεψε! Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σου!».