Μπάλτο, ο σκύλος ήρωας της Αλάσκας

Το άγαλμα του Μπάλτο στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης

Στις αρχές του 1925, μια επιδημία διφθερίτιδας ξέσπασε στον κοινότητα Νόμε της Αλάσκας. Επηρέασε μικρά παιδιά, τα οποία πέθαιναν το ένα μετά τα άλλο. Το μόνο φάρμακο που θα μπορούσε να σταματήσει το θανατικό ήταν η αντιτοξίνη διφθερίτιδας. Δυστυχώς το μόνο μέρος σε όλη τη χώρα όπου υπήρχαν αποθέματα ήταν το Άνκορεϊτζ, η μεγαλύτερη πόλη της Αλάσκας.   

Το ζεύγος Κάασεν με τον Μπάλτο

Αυτό που έκανε την κατάσταση τραγική ήταν το γεγονός ότι, εξ αιτίας του βαρυού χειμώνα, το μόνο μέσο μεταφοράς ήταν το έλκηθρο. Υπήρχε ένα αεροπλάνο στο Άνκορεϊτζ του οποίου όμως η μηχανή πάγωσε και δεν μπορούσε να βάλει μπρος. Η απόσταση μέχρι το Άνκορεϊτζ ήταν 1600 χιλιόμετρα. 

Το πρόβλημα μετριάστηκε κάπως, όταν έγινε κατορθωτό να σταλούν ιατρικές προμήθειες με τραίνο μέχρι την πόλη Νένανα, που απείχε 900 χιλιόμετρα από το Νόμε. Από εκεί και πέρα ο μόνος τρόπος μεταφοράς ήταν τα έλκηθρα. Δημιουργήθηκε τότε μια αλυσίδα από 20 ομάδες αποτελούμενες από τον αρχηγό-οδηγό, τον σκύλο-οδηγό και τα υπόλοιπα σκυλιά. Οι καιρικές συνθήκες ήταν τρομερά δύσκολες. Η θερμοκρασία ήταν 31 βαθμοί Κελσίου υπό το μηδέν και υπήρχαν συνεχείς χιονοθύελλες. Στις 2 Φεβρουαρίου 1925 ο Νορβηγός Γκούναρ Κάασεν οδήγησε την ομάδα του στο Νόμε μαζί με τους σωτήριους ορούς. Πρώτος σκύλος ήταν ο Μπάλτο.

Αμέσως μετά Μπάλτο και Κάασεν έγιναν διάσημοι. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου ένα άγαλμα του Μπάλτο τοποθετήθηκε στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης. Στα χρόνια μας η ιστορία του Μπάλτο ενέπνευσε ταινίες κινουμένων σχεδίων του Ουόλτ Ντίσνεϊ. Ο Μπάλτο πέθανε το 1933 σε ηλικία 14 χρόνων.