Μας γνώρισαν οι σκύλοι μας

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Με το σκύλο μου τον Τρίσταν, αρσενικό κόκερ σπάνιελ, κάναμε την καθιερωμένη μας βραδινή βόλτα. Κάποια στιγμή,  είδα μια ανδρική φιγούρα να έρχεται προς το μέρος μας μαζί με ένα σκύλο, που πρέπει να ήταν και εκείνος κόκερ σπάνιελ. Εκεί που θα διασταυρώναμε ο ένας τον άλλο, οι σκύλοι μας όρμησαν ο ένας εναντίον του άλλου. Τους κρατήσαμε σφιχτά από το λουρί και βιαστήκαμε να απομακρυνθούμε. Την επομένη επαναλήφθηκε το ίδιο επεισόδιο, με μόνη τη διαφορά ότι ήμουν πιο ψύχραιμη και μπόρεσα να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στον άνθρωπο. Ήταν νέος και πρέπει να είχε την ίδια ηλικία μαζί μου. Είχε ωραίο σώμα και πρόσωπο που σου ενέπνεε εμπιστοσύνη. Μου χαμογέλασε ευγενικά και εγώ του ανταπέδωσα το χαμόγελο.

Στο μπάνιο άρχισα να τραγουδώ ως συνήθως. Ξαφνικά σταμάτησα και άρχισα να συλλογίζομαι τον άγνωστο και τον σκύλο του. Είχα πρόσφατα τερματίσει τη σχέση μου με κάποιο συνάδελφο και έβλεπα τους άνδρες με αδιαφορία ή καλύτερα με καχυποψία και επιφυλακτικότητα. Δεν ξέρω τι μου συνέβη και ξαφνικά τα αισθήματά μου προς το άλλο φύλο έπαψαν να είναι αρνητικά. Η φαντασία μου άρχισε να παίρνει φόρα και να ζωγραφίζει σκηνές μιας νέας ρομαντικής σχέσης. Σιγά-σιγά το πρόσωπο του άνδρα γινόταν πιο συγκεκριμένο και καθαρό μέχρι που έγινε το ίδιο με του αγνώστου. Δίπλα μας καθόντουσαν φρόνιμα και μας κοίταζαν με αφοσίωση τα δυο μας σκυλιά.

Το επόμενο βράδυ η ίδια διαδρομή και παρόμοιο συναπάντημα. Μόνο που αυτή τη φορά ο άγνωστος με καλησπέρισε και μου είπε: «Ωραίος ο σκύλος σας! Πώς τον λένε;» «Τρίσταν», απάντησα. «Είναι αρσενικός.» Και χωρίς διακοπή του είπα το όνομά μου. Εκείνος μου είπε το δικό του και ότι και εκείνου ο σκύλος είναι αρσενικός και ότι τον φωνάζει Αμαντέο, προς τιμήν του Μότζαρτ. Όση ώρα μιλούσαμε τα δυο σκυλιά έδειχναν τα δόντια τους το ένα στο άλλο και γρύλλιζαν απειλητικά. Τα κρατούσαμε όμως σφιχτά από το λουρί και στεκόμασταν αναγκαστικά σε απόσταση ο ένας από τον άλλο. Την επόμενη φορά που διασταυρωθήκαμε συμφωνήσαμε να συναντηθούμε μόνοι μας, χωρίς τα αγαπημένα μας τετράποδα.

Τι να σας πω; Υπήρξε αμέσως αμοιβαία συμπάθεια και φλερτ και, μπορώ να πω, έρωτας. Το μόνο ερωτηματικό στη σχέση μας ήταν η έχθρα μεταξύ των σκύλων μας. Θυμάμαι την πρώτη φορά που ο άνθρωπός μου ήρθε να με επισκεφθεί στο διαμέρισμά μου με τον Αμαντέο του. Αφήσαμε τα δυο σκυλιά ελεύθερα και τότε έγινε το έλα να δεις. Επιτέθηκε το ένα στο άλλο με άγρια γαβγίσματα και είδαμε και πάθαμε να τους χωρίσουμε. Πήρε ο καθένας το σκύλο του στην αγκαλιά του να τον ηρεμήσει και να τον παρηγορήσει. Όπως μας εξήγησε κάποιος αργότερα, αυτό ήταν μοιραίο λάθος γιατί ήταν σαν να επιβραβεύαμε τους σκύλους μας για την επιθετική τους συμπεριφορά. Το περιστατικό αυτό μας στεναχώρησε και τους δυο. Αγαπιόμαστε αλλά κανένας από μας δεν ήθελε να ζήσει χωρίς τον αγαπημένο του σκύλο.

Σταματήσαμε να βλεπόμαστε, οπότε η μητέρα μου, που συμπάθησε το φίλο μου, εισηγήθηκε να πάμε οι δυο μας κάπου το σαββατοκύριακο και να αφήσουμε τα σκυλιά κοντά της. Είχαν μεγάλη αυλή και μπορούσαν να τους έχουν χώρια. Μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο τηλεφωνήσαμε στη μαμά. Ήταν απίστευτα αυτά που μας είπε. Ο Αμαντέο πήδηξε το φράχτη, μπήκε στην περιοχή του Τρίσταν. Τώρα τρέχουν και παίζουν σαν κουτάβια οι δυο τους. Αφήσαμε τα σκυλιά με τη μαμά μέχρι που παντρευτήκαμε και ενοικιάσαμε σπίτι με κήπο. Κάποτε, πάνω στην κουβέντα, μας ρωτούν πώς γνωριστήκαμε. «Δεν γνωριστήκαμε», τους απαντούμε. «Μας γνώρισαν οι σκύλοι μας».