Ο τελευταίος περίπατος του Θησέα

 ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Αποφασίσαμε να πάρουμε σκύλο για τις κόρες μας. Πιστεύαμε ότι θα τους έκανε καλό, θα εμπλούτιζε τη ζωή τους με νέες εμπειρίες, θα τις βοηθούσε να γίνουν πιο υπεύθυνες. Δεν πέρασε, φυσικά, ούτε μια φορά από το μυαλό μας ότι μπορούσαμε να τον χάσουμε τόσο πρόωρα και ότι ο αδόκητος χαμός του σκύλου μας θα τις έφερνε τόσο νωρίς αντιμέτωπες με την ιδέα του θανάτου.

  

Έχουμε τρεις κόρες και φέραμε το σκυλάκι στο σπίτι, όταν η μικρότερη ήταν δυο χρονών και μπορούσε να σταθεί γερά στα πόδια της. Οι άλλες δυο ήταν ηλικίας  οκτώ και έξι χρόνων, αρκετά μεγάλες ώστε να δεχτούν το σκύλο χωρίς ζήλεια. Στην πραγματικότητα όμως ο σκύλος έγινε ο κοινός παρονομαστής για όλα τα μέλη της οικογένειας, μικρούς και μεγάλους. Θυμάμαι μια φορά που θέλαμε να πάμε στην Πάφο για το σαββατοκύριακο, αλλά ακυρώσαμε το ταξίδι, γιατί ο Θησέας, έτσι λεγόταν ο σκύλος μας, ζαλιζόταν στο αυτοκίνητο. Ξέχασα να σας πω ότι ο Θησέας ήταν ξανθός λαμπραντόρ.

Διαρρυθμίσαμε ένα χώρο δυο επί δυο μέτρα στην αυλή του σπιτιού και εκεί ήταν η φωλιά του. Όταν απουσιάζαμε από τα σπίτι, ο Θησέας έμενε περιορισμένος στη φωλιά του, την οποία διατηρούσε πάντα καθαρή. Τα κορίτσια ανέλαβαν το παιγνίδι με το σκύλο, που ήταν και δική τους ψυχαγωγία. Το τάϊσμα ήταν δική μου ευθύνη και ο καθημερινός περίπατος ήταν δουλειά του συζύγου μου. Θα σας πω κάτι που δείχνει πόσο έξυπνος ήταν ο σκύλος μας  και πόσο πολύ εντάχθηκε στην οικογένεια. Ήμουν λοιπόν στη κουζίνα και η μικρότερη κόρη μας ήταν έξω στον κήπο και έπαιζε με το Θησέα. Ξαφνικά άκουσα το σκύλο να γαβγίζει και όταν βγήκα έξω είδα μια σκηνή λες και ήταν παρμένη από κινηματογραφική ταινία. Η πόρτα ανοιχτή και ο Θησέας να έχει στριμώξει την κορούλα μας στην περίφραξη και να μην την αφήνει να βγει στο δρόμο.

Ζούμε στην Λευκωσία, στην  Έγκωμη, στην περιοχή των πρεσβειών, και δεν φανταζόμαστε ότι στη γειτονιά μας, όπου κάθε σπίτι έχει το ζωντανό του, υπήρχαν άνθρωποι ικανοί να σκοτώσουν σκύλους. Νεκρό δεν τον είδαν τα κορίτσια. Η σορός του Θησέα έμεινε στην κτηνιατρική κλινική και απ’ εκεί πήγε για ταφή σε άγνωστο για μας μέρος. Ο Θησέας ήταν μόλις ενός χρόνου τότε. Περπατούσαν με τον άντρα μου στη γειτονιά μας, στο πεζοδρόμιο. Ως συνήθως, ο Θησέας ήταν δεμένος με το λουρί, το οποίο ήταν αρκετά μακρύ για να έχει κάποια ελευθερία κινήσεων. Ο άνδρας μου δεν τον είδε να τρώει κάτι. Ο κτηνίατρος όμως δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι επρόκειτο για φυτοφάρμακο λαννέιτ και ότι το έφαγε την ώρα του περιπάτου.

Ενώ περπατούσαν κανονικά στο πεζοδρόμιο, κοντά στην πρεσβεία της Ινδίας, ο σκύλος άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα και προσπάθησε να τρέξει, να φύγει. Αμέσως μετά άρχισε να τρέμει και να βγάζει αφρούς από το στόμα. Έντρομος ο σύζυγός μου, που κατάλαβε αμέσως τι συνέβη, τον άρπαξε στην αγκαλιά του, τον έβαλε στο αυτοκίνητο και τον πήρε στον κτηνίατρο. Ο αγώνας για να σωθεί διάρκεσε μερικές ώρες. Οι ενέσεις και τεχνητές αναπνοές μπόρεσαν να κρατήσουν τη καρδιά ζωντανή. Ο εγκέφαλος όμως τον πρόδωσε πρώτος.

Στο σπίτι έπεσε νεκρική σιγή, ωσάν να είχαμε όλοι ξαφνικά ορφανέψει. Η πιο μικρή κόρη ήταν η πιο τυχερή. Λόγω της μικρής της ηλικίας δεν κατάλαβε καλά-καλά τι συνέβη. Η μεσαία όμως ήταν ανένδοτη. Δεν ήθελε με κανένα τρόπο να ξαναβάλουμε σκύλο στο σπίτι από φόβο μην πάθει τα ίδια. Η πιο μεγάλη, τέλος, απαιτούσε σκύλο εδώ και τώρα. Χωρίς αυτόν, ποιο νόημα θα είχε η ζωή;

Σημείωση συγγραφέα: Ευχαριστώ τους καλούς αυτούς ανθρώπους που μου εμπιστεύτηκαν την ιστορία τους. Ο καλύτερος τρόπος να τιμήσουμε την μνήμη του Θησέα είναι να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας μέχρις ότου σταματήσει μια για πάντα η μάστιγα της φόλας.