Άσε τα λόγια και σήκω!

Η βόλτα είναι για τον σκύλο χαρά και απόλαυση. Γιατί εμείς το βλέπουμε σαν υποχρέωση;

Η ώρα είναι εννιά παρά το βράδυ. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει. Ξέρω ότι σε λίγα λεπτά ο Τσίνος θα αρχίσει τα νευρικά πηγαινέλα, «ώρα για βόλτα, άσε την ταινία και πάμε». Καμιά φορά, κάνω ότι κοιμάμαι στον καναπέ, για να κερδίσω λίγο χρόνο. Τότε ο Τσίνος έρχεται κοντά μου και πλησιάζει τη μουσούδα του στο πρόσωπό μου. Αν καταφέρω να μην γελάσω, τον «έχω». Θα χαλαρώσει για ένα μισαωράκι, πριν αρχίσει να με σκουντάει πάλι. «Βόλτα λέμε!» Το ομολογώ, καμιά φορά βαριέμαι φρικτά να ξεκουνηθώ.

Ωστόσο συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Τις προάλλες η φίλη μου η Χ. παραδεχόταν συνωμοτικά ότι πιάνει τον εαυτό της να βαριέται να παίξει με την κόρη της. «Τι έχω;» αναρωτιόταν. Άρχισα να της εξηγώ ότι το μόνο γιατροσόφι που γνωρίζω για την περίπτωσή μας συνοψίζεται στο «παίξε» - ή τέλος πάντων «βγες βόλτα». Δεν το συνειδητοποιούμε, μα τις περισσότερες φορές διεκπεραιώνουμε τις καθημερινές μικροϋποχρεώσεις σαν να υπερπηδούμε εμπόδια. Είναι ο μόνος τρόπος για να φτάσουμε στο επόμενο «μαξιλαράκι» - στη συνέχεια της ταινίας, στο χάζεμα, στο φαγητό. Έτσι εγώ όταν έβγαινα βόλτα με το σκύλο. Το μυαλό μου χανόταν, σκεφτόμουν τα «δικά μου», τα της δουλειάς, τι θα απαντήσω στο τάδε mail, πώς θα λύσω το δείνα θέμα.

 Ήταν μόνο αφότου άρχισα να βγαίνω βόλτα, δηλαδή όντως να βγαίνω βόλτα, που τα κρούσματα της βαρεμάρας περιορίστηκαν. Προσπαθούσα να μην σκέφτομαι το μετά, ούτε τις δουλειές που άφησα στη μέση, ούτε και τίποτα άλλο, αλλά μόνο τη βόλτα. Να χαζεύω τα δέντρα, τα σπασμένα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, το φρεσκοκομμένο γρασίδι, το έντομο που πετάχτηκε από τον ένα θάμνο στον άλλο. Να μην ανοίγω το κινητό –να μην το παίρνω καν μαζί μου-, να ακούω ήχους και να μυρίζω μυρωδιές. Κυρίως βέβαια να απολαμβάνω τον Τσίνο. Κάπως έτσι, άρχισα και να αλλάζω τη διαδρομή, να βγαίνω από τα όρια του πάρκου, να εξερευνώ νέες γειτονιές. Ποιος να το φανταζόταν ότι υπάρχει παιδική χαρά μετά από αυτή τη γωνιά; Τι ωραίο σπίτι αυτό προς τον λόφο. Προσοχή μόνο σ’ εκείνη την αυλή, ο σκύλος δεν αστειεύεται.

Δεν είναι ότι δεν θα με ξαναπιάσετε να δυσανασχετώ που πρέπει να βγάλω βόλτα τον σκύλο μου, είναι ότι μπορεί και να με πιάσετε να σιγοτραγουδώ γυρίζοντας!

ΛΙΝΑ ΓΙΑΝΝΑΡΟΥ, «ΣΚΥΛΟΣ ΚΑΙ ΓΑΤΑ»