Ιστορίες της Κυριακής: Το πιστό σκυλί Χατσίκο

Σύμβολο πίστης και παντοτινής φιλίας

Χατσίκο και καθηγητής Ουένο (Richard Gere) επιτέλους μαζί

Όπως κάθε μέρα, έτσι κι εκείνο το απόγευμα του Μαΐου του 1925, ο σκύλος Χατσίκο, ιαπωνικός ακίτα, πήγε στο σιδηροδρομικό σταθμό Σιμπούια του Τόκιο να καλωσορίσει τον άνθρωπό του. Ο Χατσίκο ήταν δυο περίπου χρονών την εποχή εκείνη. Τον τελευταίο χρόνο ζούσε μαζί με τον Χιντεσαμούρο Ουένο, καθηγητή της Γεωπονικής Σχολής του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου του Τόκιο. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα οι δυο τους έγιναν πιστοί και αχώριστοι φίλοι.

Κάθε πρωί, όταν ο καθηγητής ήταν έτοιμος να φύγει από το σπίτι, ο Χατσίκο καθόταν στα πίσω πόδια στο χολ του σπιτιού, κουνούσε τη φουντωτή ελικοειδή ουρά του, ανοιγόκλεινε τα μικρά του μάτια και έγλειφε με πολλή τρυφερότητα το χέρι του Ουένο. Εκείνος τον χάιδευε κάτω από το πηγούνι, του έλεγε λόγια τρυφερά και του έδινε ραντεβού το απόγευμα στο σιδηροδρομικό σταθμό.

Ενώ ο Χατσίκο βρισκόταν ακόμη καθισμένος, ο καθηγητής έκλεινε απαλά την πόρτα και κατευθυνόταν με τα πόδια στο σιδηροδρομικό σταθμό. Το απόγευμα, όταν επέστρεφε από τη δουλειά, ο Χατσίκο ήταν στην αποβάθρα, έτοιμος να υποδεχθεί τον καθηγητή. Οι δυο τους περπατούσαν πλάι πλάι, κάνανε τα ψώνια για την επόμενη μέρα και κατέληγαν στο σπίτι τους.

Συνάντηση στον σταθμό κάθε απόγευμα

Για ένα χρόνο η ζωή τους ήταν ένα καλά κουρδισμένο ελβετικό ρολόι. Ταυτόχρονα είχαν αναπτύξει μια στενή φιλική σχέση και ένα μοναδικό τρόπο επικοινωνίας. Εκείνο όμως το απόγευμα του Μαΐου του 1925 ο καθηγητής Ουένο δεν ήρθε στο σταθμό. Πέθανε στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο. Απ’ εκεί τον πήραν στο νοσοκομείο και μετά κατ’ ευθεία στο κοιμητήριο. Ο Χασίκο περίμενε κάμποση ώρα και μετά γύρισε σπίτι.

Δεν πίστεψε όμως ούτε στην αρχή ούτε και μετά ότι ο άνθρωπός του δεν υπήρχε πια ή ότι δεν θα ξανάπαιρνε το τραίνο για τη Σιμπούια. Συνέχισε να πηγαίνει στο σταθμό κάθε απόγευμα στην καθορισμένη ώρα και να περιμένει εκεί ώρες ολόκληρες. Στην αρχή οι επιβάτες τον έπαιρναν για αδέσποτο, τον απέφευγαν ή ακόμη τον κατσάδιαζαν και μουρμούριζαν υποτιμητικά για τον ιδιοκτήτη του λόγια. Με τον καιρό όμως η ιστορία του άρχισε να γίνεται γνωστή και δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον χαιρετούσαν ή ακόμη του έδιναν κάποια λιχουδιά. Αυτή η ανοιχτόκαρδη συμπεριφορά των επιβατών του τραίνου ήταν που τον βοήθησε να αντέξει και να επιβιώσει. Συνέχισε να πηγαίνει κάθε απόγευμα για δέκα χρόνια και μέχρι το δικό του θάνατο το 1935 στο σταθμό του τραίνου.

Ευτυχισμένες στιγμές στο σπίτι όταν ο Χατσίκο ήταν ακόμη κουτάβι

Η πίστη και αφοσίωσή του έγιναν ευρύτερα γνωστές, όταν κάποιος μαθητής του Ουένο δημοσίευσε ένα άρθρο για τα σκυλιά Ακίτα, στο οποίο αναφέρθηκε με θαυμασμό για το Χατσίκο. Η περίπτωσή του έγινε γνωστή σε όλη την Ιαπωνία και ο ίδιος έγινε σύμβολο πίστης και αφοσίωσης. Γονείς και εκπαιδευτικοί αναφέρονταν στο «Πιστό Σκυλί», όπως έγινε γνωστός ο Χατσίκο, όταν ήθελαν να φρονηματίσουν τα παιδιά.

Ένας γλύπτης φιλοτέχνησε ένα άγαλμα του Χατσίκο που τοποθετήθηκε στο σταθμό του τραίνου. Το άγαλμα θεωρείται ακόμη και σήμερα σαν σημείο αναφοράς από τους κατοίκους το Τόκιο. Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούια.

To 1987 η ιστορία του Χατσίκο έγινε ταινία με τίτλο Hachiko Monogatori με πρωταγωνιστή τον Kaoru Yachigusa, ενώ το 2009 γυρίστηκε και αμερικανική ταινία με το ίδιο θέμα με πρωταγωνιστή τον Richard Gere. To 2011 αλλά και πρόσφατα, η ταινία προβληθηκε από ελληνικό τηλεοπτικό κανάλι. Εκτός από τις φωτογραφίες από την αμερικανική ταινία μπορείτε να δείτε και ένα σύντομο βίντεο που διαφημίζει την ίδια την ταινία.