Ο Ερμής και η Κίρκη δεν ξεχνιούνται εύκολα

Ιστορίες της Κυριακής:

Μια πραγματική ιστορία που περιγράφει τη δηλητηρίαση και το θάνατο δυο κυνηγόσκυλων

 Από το πρωί του Σαββάτου ετοίμασα τα πράγματά μου για το κυνήγι της Κυριακής. Προσπάθησα να μην ξεχάσω τίποτα. Για πρώτη φορά έπαιρνα μαζί μου σύριγγες και αμπούλες ατροπίνης μαζί με ένα σκεύασμα που προκαλεί εμετό. Σε περίπτωση δηλητηρίασης θα μπορούσα να δώσω στο σκύλο τις πρώτες βοήθειες, ώστε να αντέξει, ώσπου να τον πάρω στον κτηνίατρο. Πριν ακριβώς μια βδομάδα μου είχαν δηλητηριάσει ένα σκύλο. Πέθανε στην αγκαλιά μου στο δρόμο προς την κλινική.

Την Κυριακή, πριν ακόμη ξημερώσει, ξεκινήσαμε με τον ξάδελφό μου το Μιχάλη και τον κουμπάρο μου το Γιαννάκη. Εκτός από τα δυο μου σκυλιά μπρακ, τον Ερμή και την Κίρκη είχαμε μαζί μας το σεγκούτσιο του Μιχάλη και τον γκέκα του κουμπάρου μου. Περάσαμε μέσα από το χωριό και πήραμε το δρόμο προς το βουνό μέχρι το τέρμα του. Δεν δώσαμε σημασία στο φορτηγάκι που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Είχαμε πάει πολλές φορές στο ίδιο μέρος και οι επιτυχίες μας εντυπωσίαζαν τους κατοίκους του χωριού που δεν έκρυβαν το θαυμασμό αλλά και τη ζήλεια τους. «Έτσι όπως πάτε δεν θα αφήσετε τίποτα για μας» μας πεταξε κάποιος, όταν πίναμε τον καφέ μας στο καφενείο του χωριού, πριν δυο βδομάδες.

Μόλις κατεβήκαμε ξεκινήσαμε την παγανιά. Προχωρώντας πρόσεξα τους δυο μου σκύλους να παίρνουν κάτι από το χώμα και να το τρώνε. Πριν προλάβω να τους φτάσω άρχισαν να τρέμουν και να κινούνται παράξενα. Η Κίρκη έπεσε στη γη και την έπιασαν σπασμοί, ενώ αφροί έβγαιναν από το στόμα της. Ο Ερμής τα έχασε και τρύπωσε κάτω από το αυτοκίνητο. «Λαννέιτ, λανννέιτ» φώναξα και σήμανα συναγερμό. Ο Γιαννάκης άρπαξε αμέσως τον γκέκα και τον σεγκούτσιο και τους έκλεισε στο αυτοκίνητο για να τους προστατεύσει. Ο ξάδελφος προσπάθησε να τραβήξει τον Ερμή που ήταν κάτω από το αυτοκίνητο. Ο σκύλος, έξαλλος, τον δάγκασε, έτρεξε προς το βουνό και χάθηκε. Όταν αργότερα τον ψάξαμε, το μόνο που βρήκαμε ήταν τις φέτες με το δηλητηριασμένο σαλάμι που ο δολοφόνος είχε αφήσει στην περιοχή πριν από μας. Οι προσπάθειες και των τριών μας συγκεντρώθηκαν στην Κίρκη. Οι δυο την κρατούσαν από τα πόδια, ενώ εγώ τις έβαζα τις ενέσεις. Την βάλαμε στη συνέχεια στο αυτοκίνητο και πήγαμε ολοταχώς στον κτηνίατρο. Έκανε ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος και μας την παρέδωσε το βράδυ, ζωντανή ακόμη, να την πάμε σπίτι. Οι οδηγίες του ήταν να την έχουμε σε ζεστό μέρος και γύρω στις έντεκα τη νύχτα να της βάλουμε ακόμη μια ένεση ατροπίνης.

Έστρωσα μια κουβέρτα δίπλα στο κρεβάτι μου και ξάπλωσα δίπλα της στην άκρη του κρεβατιού. Με το ένα μου χέρι της άγγιζα το στήθος και ένοιωθα πιο άμεσα το αγκομαχητό της. Η μητέρα και η αδελφή μου ερχόντουσαν μέχρι την πόρτα του υπνοδωματίου μου, αλλά δεν τολμούσαν να μπουν μέσα. Ήταν για μένα μια τόσο προσωπική στιγμή που ήθελα να μείνω μόνος με τον πόνο μου. Στις έντεκα το βράδυ της έβαλα την ένεση. Η κατάστασή της όμως δεν βελτιώθηκε. Το χειρότερο ήταν που κάθε δέκα, δεκαπέντε λεπτά ανασηκωνόταν και έκλαιε με λυγμούς  ενώ το σώμα της συγκλονιζόταν από τους σπασμούς. Την αγκάλιαζα τότε και έκλαια μαζί της. Έκλαια για τη σκύλα μου που υπέφερε και την έχανα μέσα από τα χέρια μου, για τον Ερμή που χάθηκε στο βουνό, για τον πατέρα που πέθανε πριν δυο χρόνια, για την κακή μου μοίρα. Έκλαια από το άχτι μου για την κακία των ανθρώπων. Στις τρεις το πρωί η Κίρκη ξεψύχησε αφήνοντάς με για δεύτερη φορά ορφανό.  

Την ιστορία μου την αφηγήθηκε ο Μιχάλης Μέλιος