Ζώντας με τους λύκους

Μοναδικές σχέσεις φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ λύκου και ανθρώπου (Τζέιμι Ντάτσερ)

Ο φόβος των λύκων αντικατοπτρίζεται σε ιστορίες και παραμύθια. Ο λύκος είναι ένα τρομερό και φοβερό ζώο και όσο πιο μακριά του είμαστε, τόσο το καλύτερο. Ο Τζιμ (69 χρονών) και η Τζέιμι Ντάτσερ (50 χρονών) έκαναν ακριβώς το αντίθετο από ό,τι η κοινή λογική υπαγορεύει. Έζησαν με τους λύκους για έξι χρόνια στο Sawtooth στο Idaho, το μεγαλύτερο πάρκο για λύκους στην Αμερική. Έζησαν σε μια σκηνή για  6 χρόνια χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα, χωρίς άλλους ανθρώπους γείτονες. 

Ο Τζιμ παίζει με ένα λύκο σαν να ήταν κατοικίδιο ζώο

Κάθε 8-10 μέρες πήγαιναν στην πιο κοντινή πόλη για προμήθειες και επέστρεφαν αμέσως μετά στον καταυλισμό. Ο Τζιμ ήταν παραγωγός ταινιών άγριας ζωής και η γυνάικα του η Τζέιμι εργαζόταν σε ζωολογικό κήπο. Είχαν επομένως πολλές εμπειρίες με άγρια ζώα. Τίποτα όμως δεν συγκρινόταν με τη ζωή τους ανάμεσα σε λύκους.

Σκοπός της παραμονής τους ήταν να μελετήσουν από κοντά και να τεκμηριώσουν τη ζωή των λύκων. Αυτό που πέτυχαν ήταν να συνδεθούν με κουτάβια ώστε, όταν αυτά μεγάλωναν, να μπορούν να τα πλησιάζουν άφοβα. Τα τάιζαν με το μπιμπερό, έπαιζαν μαζί τους, τα παρακολουθούσαν να μεγαλώνουν, να δημιουργούν ιεραρχία μεταξύ τους, να ζευγαρώνουν ή ακόμη να θρηνούν τον θάνατο μελών της αγέλης τους.

Δεν αποφεύγουν τον Τζιμ, όταν τον βλέπουν με τη φωτογραφική μηχανή στο χέρι

Με τον καιρό μπόρεσαν να καταγράψουν ό,τι έβλεπαν σε ταινίες και φωτογραφίες, ώστε να μπορέσουν να δείξουν στον κόσμο το πραγματικό πρόσωπο και την αυθεντική ζωή και προσωπικότητα των λύκων.

«Αν προσπαθήσεις να κινηματογραφήσεις έναν λύκο και το προσέξει, θα σταματήσει να κάνει αυτό που κάνει και θα προχωρήσει πάρα κάτω» είπε ο Τζιμ. «Ζώντας μαζί τους στο φυσικό τους περιβάλλον, είχαμε το πλεονέκτημα να μπορούμε να τους κινηματογραφήσουμε χωρίς η παρουσία μας να επηρεάζει τη συμπεριφορά τους. Τους παρακολουθούσαμε από τον καταυλισμό, χωρίς να επεμβαίνουμε και καταγράφαμε αυτά που βλέπαμε».

Ο Τζιμ ταΐζει με το μπιμπερό ένα μικρό λυκάκι

«Οι σχέσεις μας προχώρησαν πέραν της απλής γειτονίας», συνέχισε ο Τζιμ. «Δημιουργήθηκαν πολύ στενοί δεσμοί ανάμεσά μας. Το πρωί μας χαιρετούσαν όπως χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο. Έρχονταν κοντά μας και μας έγλυφαν το πρόσωπο όπως έκαναν με τους άλλους λύκους. Δεν ήμαστε ξένοι. Από την άλλη κρατούσαμε αποστάσεις και δεν επεμβαίναμε καθόλου στη ζωή τους. Περιμέναμε να μας πλησιάσουν εκείνοι πρώτοι και δεν παίρναμε εμείς την πρωτοβουλία των κινήσεων. Ποτέ δεν προσπαθήσαμε να τους επιβληθούμε. Οι σχέσεις μας ήταν ουδέτερες σε αυτόν τον τομέα.»

Ο Τζιμ και η Τζέιμι έχουν παράξει τρία ντοκιμαντέρ με τίτλο «Ζώντας με τους λύκους», έχουν γράψει τρία βιβλία για το ίδιο θέμα ενώ ένα τέταρτο βιβλία θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο Φεβρουάριο.  Έχουν επίσης ιδρύσει έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με το όνομα «Ζώντας με τους λύκους», σκοπός του οποίου είναι η προστασία των λύκων και η διάδοση μεταξύ των ανθρώπων αντικειμενικών πληροφοριών σχετικά με τη ζωή και τη φύση τους.

Ο χεμώνας στον καταυλισμό ήταν βαρύς