Οι φίλοι δεν αγοράζονται. Κερδίζονται!

Από την Ελβίρα Στ., Κεφαλονιά

Μια περιστασιακή σχέση με ένα αδέσποτο σκυλάκι κατέληξε σε συγκατοίκηση και μόνιμο δεσμό αγάπης 

Όταν πέρασα στην Κοζάνη, μια από τις αγαπημένες μου διασκεδάσεις ήταν να ταΐζω τα αδεσποτάκια. Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα στρουμπουλό κουταβάκι, πολύ φουντωτό. Μόλις με έβλεπε, πήδαγε σαν παλαβό. Έτσι και εγώ το ονόμασα Τρελίτσα. Δυστυχώς δεν μπορούσα να την πάρω σπίτι, γιατί είχα μια γατούλα.

Η Τρελίτσα μεγάλωσε και εγώ την έβλεπα μια από εδώ, μια από εκεί, πάντοτε όμως με συνόδευε, μέχρι το σπίτι. Είχε μάθει το σπίτι του αγοριού μου και πήγαινε και από εκεί. Ανοίγαμε την πόρτα του διαμερίσματος και η κυρία ήταν απέξω και περίμενε κουνώντας συνεχώς την ουρά της. Ερχόταν τόσο συχνά, που η γάτα μου μούτρωνε και τσαντιζόταν.

Κάποια στιγμή η Τρελίτσα εξαφανίστηκε. Δεν μπορούσα να τη βρω με τίποτα. Τότε σκέφτηκα πως, αν είναι καλά και ξαναβρεθεί, θα την υιοθετήσω οπωσδήποτε. Λίγες μέρες μετά εξαφανίστηκε και η Κέντα, η γατούλα μου. Υποθέτω ότι το έσκασε από τα κεραμίδια και ελπίζω κάποιος να την πήρε σπίτι του. Ενάμιση μήνα μετά την ύποπτη εξαφάνιση της Κέντας, εμφανίστηκε η κυρία Τρελιτσα στην πλατεία. Η χαρά μου δεν περιγραφόταν. 

Γύρισε την κοιλίτσα της να της την τρίψω και τι να δω; Την είχαν στειρώσει (αυτό ήταν καλό), αλλά τα ράμματά της είχαν μολυνθεί (αυτό ήταν κακό). Την πήρα σπίτι και την επομένη την πήγα στον κτηνίατρο. Όπως με ενημέρωσε ο γιατρός, τη στείρωσε όταν του την είχαν πάει από τον Δήμο Κοζάνης. Έτσι, την υιοθέτησα και από εκείνο το απόγευμα η Τρελίτσα με συντροφεύει πάντα και τολμώ να πω πως είναι πιο πιστή και υπάκουη από οποιονδήποτε σκύλο ράτσας είχα ποτέ και μάλιστα χωρίς καμιά εκπαίδευση. 

Προβλήματα συναντάμε αρκετά, όχι όμως εξαιτίας της σκυλίτσας μου, αλλά εξαιτίας των ανθρώπων. Από την παχουλή κυρία που φοβάται μη φάει η σκύλα μου το παιδί της μέχρι τον αγενή παππού, που δεν τον νοιάζει ακόμη και αν έχω σακουλίτσες μαζί μου για να μαζεύω τις ακαθαρσίες της, και από τον οδηγό στα ΚΤΕΛ μέχρι την κυρία που προσέχει τη γριούλα στο κάτω διαμέρισμα.

Όλα τα προβλήματα και τα άγχη όμως κάνουν φτερά όταν έρχεται με τη μουσούδα της και μου σπρώχνει το χέρι, γιατί απαιτεί χάδια, και με κοιτάει με αυτό το βλέμμα… Ξέρω πως η ιστορία μου δεν είναι πρωτότυπη, όμως οφείλω να την πω, για να καταλάβει επιτέλους ο κόσμος πως οι φίλοι δεν αγοράζονται, κερδίζονται.

«Σκύλος και γάτα»