Από του χάρου τα δόντια στη δόξα του σκύλου κυνηγού

Ιστορίες της Κυριακής

 

Τηλεφώνησα στον κουμπάρο μου το Μιχάλη για να του ευχηθώ χρόνια πολλά για τη γιορτή του. Πιάσαμε κουβέντα και ο Μιχάλης αναφέρθηκε στην ανακάλυψη της κόρης του, της βαφτιστικιάς μου. Έκανε βόλτες με το ποδήλατο η μικρή όταν άκουσε κλάματα κουταβιών πίσω από ένα θάμνο σε γειτονικό οικόπεδο. Ήταν τρία, καφετιά με κλειστά ακόμη τα μάτια. Το ένα μόλις που ανέπνεε, το δεύτερο είχε μόνο δύναμη να κουνήσει το κεφάλι και το τρίτο ήταν σε καλύτερη κατάσταση αφού μπορούσε ακόμη να κλάψει. Όταν μου ανέφερε ότι μόλις είχε ανάψει το φούρνο για το κλέφτικο και ότι είχε τόσα πράγματα να κάνει πριν έρθουν οι ξένοι, προθυμοποιήθηκα να αναλάβω τα σκυλάκια.

Ο κτηνίατρος τους έδωσε αμέσως ορό με γλυκόζη και μου είπε ότι η ζωή τους ήταν στα χέρια μου. Θα έπρεπε να τους δίνω γάλα για κουτάβια κάθε μια ώρα στην αρχή και μετά κάθε τρεις ώρες. Μου εξήγησε επίσης πώς να τρίβω την κοιλιά τους ώστε να ενεργοποιείται το πεπτικό σύστημα. Δεν ήταν σίγουρος αν ήταν καθαρόαιμα ή όχι ούτε μπορούσε να πιστοποιήσει τη φυλή των γονιών τους. Οι γονείς ήταν σίγουρα κυνηγόσκυλα με αίματα ιταλικού σεγκούτσιο ή ουγγρικού βίζλα. Τα σκυλάκια σώθηκαν και μεγάλωσαν. Το ανάστημά τους ήταν μέτριο, το χρώμα τους καφέ, τα αυτιά τους μεγάλα. Όταν βγαίναμε περίπατο χαμήλωναν το κεφάλι ώστε η μύτη να είναι πιο κοντά στο έδαφος και ακολουθούσαν τη διαδρομή που τους επέβαλλε η όσφρηση.

Όταν μεγάλωσαν έδωσα ένα στον κουμπάρο, ένα στο γιο μου και κράτησα το θηλυκό για μένα. Πρέπει να ήταν οχτώ μηνών όταν τους πήραμε κυνήγι για πρώτη φορά. Μόλις κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο, οι τρεις σκύλοι με το κεφάλι στο έδαφος ακολούθησαν την πορεία τους. Προσπαθήσαμε να τους πείσουμε να έρθουν μαζί μας, αλλά στάθηκε αδύνατο. Ακολούθησε ο καθένας το σκύλο του. Σε λίγο είδα τη Ρόζα, τη σκύλα μου, να κοντοστέκεται και μετά να σταματά. Έμεινε ακίνητη με την ουρά ψηλά και το σώμα να τρέμει από την ένταση. «Φερμάρει» σκέφτηκα και πέταξα μια πέτρα στο θάμνο που ήταν μπροστά της. Ένας λαγός πετάχτηκε από μέσα και τον κτύπησα με την πρώτη. Σε λίγο ακούστηκαν δυο άλλοι πυροβολισμοί. Ήταν ο κουμπάρος και ο γιος μου που είχαν την ίδια καλή εμπειρία μαζί μου.

Την επομένη στο σύλλογο όλοι στην παρέα συμφωνούσαν ότι δεν υπάρχει θήραμα φέτος. Όταν τους είπα ότι πιάσαμε τρεις λαγούς, στην αρχή νόμισαν ότι υπερβάλλω. Η φήμη μου ως κυνηγού ήταν μάλλον μέτρια. Πώς τώρα ξαφνικά μπόρεσα να διακριθώ; Βάλαμε στοίχημα μπύρες ότι στην ερχόμενη εξόρμηση θα είχαμε την ίδια επιτυχία. Όταν σε μια βδομάδα συναντηθήκαμε στο σύλλογο και τους ανήγγειλα ότι πιάσαμε τέσσερις, αυτοί δεν ήθελαν να πιστέψουν. Αράδιασα τότε στο τραπέζι τις τέσσερις ουρές λαγών που είχα φυλάξει σε τέσσερα πλαστικά φακελάκια. Η φήμη των σκύλων μας και εμάς των ιδίων ξεπέρασε τα όρια της γειτονιάς μας. Πολλοί ήταν αυτοί που ήθελαν να έρθουν μαζί μας στο κυνήγι. Άλλοι ζευγάρωσαν τα σκυλιά τους με τα δικά μας. Κανένας όμως απόγονος της Ρόζας μου ή των αδελφών της δεν είχε τις δικές τους κυνηγετικές ικανότητες. Τέτοιες ευτυχείς συγκυρίες δεν είναι συχνές στη φύση.