Ψυχές πίσω από τζάμια

ΓΡΑΦΕΙ ΕΚΤΟΡΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, συγγραφέας του βιβλίου «Και τα σκυλιά τρελάθηκαν» (εκδόσεις Ζήτη, 2012)


Πώς η θέα κουταβιών προς πώληση σε βιτρίνα πετ σοπ υπήρξε το έναυσμα για μια σειρά από συναισθηματικές αντιδράσεις και  για τη συγγραφή του βιβλίου μου.

        Απ' το συγκεκριμένο μέρος της Θεσσαλονίκης, περνάω καθημερινά. Δεν έτυχε όμως ποτέ να δώσω την απαραίτητη προσοχή, μια και συνήθως είναι πρωί και πηγαίνω βιαστικός στη δουλειά μου. Πριν τρία βράδια, όμως, έτυχε να διαβώ τον δρόμο αυτό πεζός και όχι με το φως της ημέρας αλλά νύχτα...αργά κιόλας. Τότε που περπατάς στο δρόμο χαμένος στη σκέψη σου και το σκοτάδι είναι η μόνη παρέα στη μοναξιά σου.

        Κάπου εκεί, ένιωσα μέσα μου αυτή την περίεργη αίσθηση ότι κάποιος με κοιτάζει. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και συνέχιζα την πορεία μου, όμως κάποιες στιγμές μετά, η αίσθηση αυτή, όλο και γινόταν πιο αλλόκοτη. Αυτός που με κοίταζε ήταν επίμονος και το αισθανόμουνα. Έστρεψα το βλέμμα μου προς τα δεξιά, συνειδητοποιώντας ότι δε με κοίταζε ένα ζευγάρι μάτια αλλά πολλά και όλα τους ήταν πίσω από ένα τζάμι.....μια βιτρίνα ενός καταστήματος.

        Μάτια διαφόρων ειδών......μάτια θλιμμένα που εκείνη την ώρα ένιωθαν αφόρητη μοναξιά και σε εκλιπαρούσαν για ένα χαμόγελο. Ζωάκια ήταν.....σκυλιά....κάποιες λίγες γάτες και κουνέλια. Τα' χασα και δεν ήξερα τι να κάνω. Στην αρχή θέλησα να προχωρήσω και να συνεχίσω τον δρόμο μου, όμως και μόνο στη σκέψη μου, κάποιες φωνές άρχισαν μέσα μου να μιλάνε δυνατά: "Έλα εδώ...μη φεύγεις...φοβόμαστε..."

        Πλησίασα τη βιτρίνα του καταστήματος και τα μάτια όλα στράφηκαν πάνω μου ενώ οι φωνές γίνονταν όλο και πιο δυνατές: "Γιατί μας το κάνετε αυτό; Γιατί είστε τόσο απάνθρωποι μαζί μας; Φοβόμαστε μέσα σ' αυτό το γυάλινο κλουβί. Θέλουμε μια παρέα.....μια συντροφιά για να μη νιώθουμε άλλο μόνοι μας".

        Τι να τους πεις εκείνη την ώρα.....όταν αυτά τα θλιμμένα μάτια σε κοιτάζουν και παρακαλάνε έστω για μια στιγμή σου; Ένα βλέμμα σου στιγμιαίο που θα τους προσφέρει μια εφήμερη παρηγοριά στην ανησυχία που νιώθουν για το μέλλον τους αλλά και για την ήδη υπάρχουσα κατάστασή τους; Πώς να τους εξηγήσεις το γιατί μπήκαν πίσω από ένα τζάμι, όπως μια μπλούζα ή ένα παπούτσι που είναι για πούλημα;

        Αισθάνθηκα τόσο ανίσχυρος και ειλικρινά δείλιασα. Δείλιασα γιατί ήθελα να τα ελευθερώσω όλα και δε μπορούσα. Ντράπηκα όμως για το κατάντημά μας. Ντράπηκα για την κατάντια τη δική μου γιατί κι εγώ ανήκω σ' αυτό το είδος που λέγεται άνθρωπος, ντράπηκα που κάποιοι από εμάς συντηρούν τη συνέχιση αυτής της κατάστασης, μα πιο πολύ απ' όλα αηδίασα με την ευκολία που κάποιοι βάζουν ψυχές πίσω από τζάμια.

        Έφυγα απογοητευμένος και το υπόλοιπο της διαδρομής μου ήταν αφόρητο γιατί με έπνιγαν οι τύψεις. Αν μπορούσα θα έμενα όλο το βράδυ έξω απ' το τζάμι τους για να τους κρατήσω συντροφιά.

        Οι σκέψεις και προβληματισμοί μου, η απογοήτευση και οι τύψεις με συνόδευαν παντού τις επόμενες μέρες. Ένιωσα κάποια ανακούφιση μόνο όταν άρχισα να γράφω το βιβλίο μου «Και τα σκυλιά τρελάθηκαν». Ήρωάς μου ο Πάρης, ένας σκύλος του οποίου η ιστορία ξεκινά μέσα από ένα πετ σοπ. Τον υιοθετεί μία οικογένεια, όμως τελικά καταλήγει αδέσποτος. Ζώντας μόνος, αποφασίζει ότι πρέπει να φέρει την ειρήνη, ανάμεσα στους ανθρώπους και τα σκυλιά γιατί αυτός είναι ο ουσιαστικός προορισμός κάθε πλάσματος επάνω στη γη.

Ένα βιβλίο που περνάει θετικά μηνύματα για το πώς πρέπει να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι στα ζώα. Μια ιστορία που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους.