Ο Ομάρ και οι κότες

Ιστορίες της Κυριακής

Ο Ομάρ στην αγκαλιά του Ζακ

Εύθυμη ιστορία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν την εποχή που η μεγάλη μας έγνοια ήταν η γρύπη των πτηνών
 
Μερικοί πιστεύουν ότι οι σκύλοι μοιάζουν με τους ιδιοκτήτες τους. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι συμβαίνει το αντίθετο, ότι δηλαδή οι ιδιοκτήτες μοιάζουν με τους σκύλους τους. Ο δικός μου σκύλος μοιάζει με τα απωθημένα μου, δηλαδή αυτά που δεν είμαι και θα ήθελα να ήμουν. Είναι νέος, λεπτός, ψηλός, τρέχει σαν άνεμος και μπορεί να διατηρεί μια ταχύτητα πενήντα-εξήντα χιλιομέτρων την ώρα για μια ώρα. Ο σκύλος μου είναι σαλούκι, λαγωνικό της ερήμου. Τον φωνάζαμε «Ομάρ», όπως «Ομάρ ο κατακτητής».

Η δημόσια εικόνα μου ως ιδιοκτήτη σκύλου δεν είναι καθόλου καλή. Πάρτε για παράδειγμα την γκριμάτσα που κάνουν μερικοί, όταν μαθαίνουν ότι ο σκύλος μου έχει αραβικό όνομα. Στη σκέψη τους το όνομα συνδέεται αμέσως με τους μωαμεθανούς και κατ’ επέκταση τους Τούρκους. Και διερωτώνται μέσα τους πώς δεν μπόρεσα να επιλέξω ένα από τα τόσα πολλά αγγλικά ονόματα που είναι τόσο κατάλληλα για σκύλους. 

Έτσι όπως ο Ομάρ είναι λιγνός και φαίνονται οι παγίδες τους, είναι πολλοί που απορούν αν είναι άρρωστος ή γιατί δεν τον ταΐζω αρκετά. Ρίχνω τότε τη στερεότυπη φράση «Έτσι είναι το σκαρί του», και συνεχίζω την πορεία μου. Οι πιο συχνές όμως παρατηρήσεις διατυπώνονται με κάποιο πονηρό ύφος και ενδόμυχη ζήλεια: «Κανένα λαγό πιάνουμε;» και «Είναι της κούρσας;» Αυτό που υπονοούν οι καλοί αυτοί άνθρωποι είναι, για να το πούμε ωμά, ότι είμαι λαθροθήρας και ότι συμμετέχω σε παράνομες σκυλοδρομίες.

Με το σκύλο μου κάνουμε ωραίους περιπάτους εκτός κατοικημένης περιοχής. Ιδιαίτερα από τότε που είχα το πρόβλημα με την καρδιά μου. Αυτός τρέχει και εγώ περπατώ. Όταν περνούμε δίπλα από το κοτέτσι των δυο αδελφών, φροντίζω να τον έχω κάτω από τον άγρυπνο έλεγχό μου, ιδιαίτερα αν οι κότες είναι έξω και βόσκουν. 

Μια φορά, την εποχή της γρίπης των πτηνών, περνούσα απ’ εκεί την ώρα που ο ένας αδελφός έβαζε τα κοτόπουλα μέσα στο κοτέτσι. Στο ύψος του κοτετσιού, μια κότα πετάχτηκε από τα χόρτα δίπλα στο δρόμο. Έκανε ένα «κα» και πριν προλάβει να πει και δεύτερο ο Ομάρ την άρπαξε από το λαιμό και τη σκότωσε. Ο άνθρωπος είδε τη σκηνή. Μείναμε και οι δυο άναυδοι.

Τότε για να αμυνθώ το έριξα στην επίθεση. Του θύμισα ότι σέβομαι τα κοτόπουλά του και ελέγχω πάντα το σκύλο μου όταν περνούμε απ’ εκεί. Είναι απαράδεκτο όμως ένα κοτόπουλο να προκαλεί ένα σαλούκι της ερήμου. Του θύμισα επίσης ότι λόγω γρίπης δεν έπρεπε να βγάζει τις κότες του έξω. Και τέλειωσα με την πιο βαρυσήμαντη παρατήρηση, ότι τώρα υπάρχει κίνδυνος ο σκύλος μου και, κατ’ επέκταση, εγώ να κολλήσουμε τη γρίπη των πτηνών. 

Φαίνεται ότι κτύπησα κέντρο, γιατί ο άνθρωπος κατηγόρησε την κότα του για ανυπακοή και απερισκεψία. Χωρίσαμε φιλικά και την επομένη μου έδωσε μια τσάντα πλαστική με τα αυγά της ημέρας.